[Πορτρέτο]

Τώρα τελευταία

Κάνει αναπαραστάσεις με υλικό που φιλοτέχνησε η θάλασσα

Χωρίς χρώματα χρωστήρων

Να μη χαλούν απ΄ τις βροχές. Να μείνουν

«Κατέλειπεν», θα λένε· ίσως και «εποίησεν»

Μεγάλη δόξα…

 

Χωρίς ίχνος αιχμής

Στρογγυλεμένες πέτρες· από τον γεωλογικό παράδεισο των  αρχαίων Σταγίρων

Βαμμένα από υπόγεια ηφαίστεια βότσαλα που μοιάζουν και διαφέρουν· όσο και αν

Θέλεις να τα βλέπεις ίδια. Έργο της θάλασσας·

Βγαίνουν στην ακροθαλασσιά εμπρός στα υγρά μάτια των ανθρώπων

Πότε με τον αχό του υψωμένου κύματος

Πότε με την αλμύρα του που τρυφερά τα γλύφει

 

Χθες και προχθές κι αντιπροχθές

Τις έβλεπε μες το ηλιοβασίλεμα να λάμπουν

Μόνος και παρά θίν᾿ αλός, καθώς τις διάλεγε για να τις βάλει σ’ ένα κάδρο…

 

Την ώρα που γράφονταν οι στίχοι αυτοί

Ήταν αηδόνι το πουλί της συντροφιάς στο δέντρο, ω  μοίρα

Δεν ήτανε καναρίνι σε αστικό ιστό παγιδευμένο

Τόσο γλυκό ήτανε, ω μούσα, και πιστό μες το κελάηδισμά του πρωινές ώρες!

 

Τί κι αν ποιήματα δεν έγραφεν παλιά; τώρα θα γράφει

Κι ας λένε τόσα για την αντιποιητική εποχή μας…

 

Α. Ν. Α.