ΘΕΜΑ  ΑΝΑΠΝΟΗΣ

 

Αλήθεια,

μήπως να αφήναμε για λίγο την ποιητική φαντασία

σε αγρανάπαυση τρόπον τινά

και να βάζαμε τοπόσημα στον χώρο της ψυχής μας;

 

Αλήθεια,

να διαγράφαμε τους φόβους της παιδικής μας ηλικίας

-έτσι κι αλλιώς, μια επιλογή, μια καλλιέργεια της μνήμης μας είναι-

κι αφήνοντας πίσω κάθε μνήμη παλλαιική που πλέκει όνειρα κι εφιάλτες

να διαγράφαμε κάθε δυστοπία, κάθε αδιέξοδο

για να ξεφύγουμε, βρε αδερφέ, και από το 

«κείνο που ονειρεύομαι κείνο που με τρώει 

είναι που ονειρεύομαι σαν τον καραγκιόζη»

που μας κατατρώει γενεές γενεών

Ή από  εκείνο το «μας έθαψαν οι ιεροί τόποι μας» που λέω κι εγώ·

γιατί τόπος ιερός  κατά κυριολεξία είναι  μόνον η ψυχή και τα συμβεβηκότα της

η συνείδηση, ατομική και συλλογική,

του καθενός από εμάς και κάθε επί γης ανθρώπου

και τέτοιους τόπους σαν τον Διογένη αναζητούμε

όχι μετά φόβου αλλά με  ενσυναίσθηση 

-ναι, πάντοτε διαμαρτυρόμενοι ήμασταν, καθολικώς, και δεν το ξέραμε επαρκώς

 

Αλήθεια

 μήπως δεν είναι το

«είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες»

προϊόντα με απροσδιόριστη ημερομηνία λήξης, 

πεταμένα στην τράπεζα συναλλαγών της καθημερινότητας

αφημένα μεταξύ αγάπης και μίσους 

στο έλεος της ζωής  και του θανάτου 

έρμαια μιας ακατάσχετης κίβδηλης παγκοσμιότητας                        

υπόδουλες, ανερμάτιστες ψυχές στον προθάλαμο ενός άχρονου καθαρτηρίου

μιας προκατασκευασμένης αστικής ή  προλεταριακής κόλασης

μεταξύ μίσους και μίσους

μεταξύ κόλασης ή  κολασμένου παραδείσου;

 

Να φεύγαμε από  κει, λέω·

ότι αλήθεια

αν μπήγαμε την πένα στο μελάνι της καρδιάς

τα όνειρα

θα παίρνανε εκδίκηση

Ή μήπως δεν πνίγονται οι εικόνες της πιο όμορφης φαντασίας μας 

 μέσα στα προδομένα όνειρα;