Ο στίχος και ο ποιητής

 

Ένας τελευταίος στίχος

ποτέ δεν έβλαψε την Ποίηση

ούτε ποτέ την Άνοιξη·

Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές

καθόλου δε θ’ αργήσουν

 

Θα ’ναι πουλιά ή άστρα

ο ήλιος ή η θάλασσα

το χώμα, θα ’ναι,  η βροχή;

 Αυτό το ξέρει η Ποίηση

και η ρητορική της

 

Ούτε κι εσύ ποτέ θα είσαι

ο τελευταίος στους τελευταίους

στίχους που θα ειπωθούν

από σβησμένα χείλη

 

Γιατί  σκοτώνονται οι ποιητές

από θεούς κι ανθρώπους

πέφτουν  μπροστά σου 

όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι

πετρώνουν

μέσα στα μάτια των πουλιών

μες στο τραγούδι της βροχής

στην αγκαλιά της Γης

όπου κι αν δεις

 

Γιατί ανασταίνονται οι ποιητές

φυτρώνουν σαν λουλούδια

κι ανασαίνονται

όπου κι αν δεις·

για να φανούν οι νέοι

και να πουν αυτά που δεν είπαν

των άλλων οι τελευταίοι στίχοι.