Επταπυργίου και Ακροπόλεως

 

 

Εδώ ας στραφώ. Κι ας πω κι εγώ πως δε συνάντησα κανέναν

Η Ελλάδα ένα τρένο εφαψίες, θα ’λεγες και πάλι, αν ζούσες ποιητή

Θα ’λεγες… Και τί μ’ αυτό;

 

Εδώ ας ταφώ. Για τα τρένα που παίρνουν τα παιδάκια μας...

Μακριά απ’ τ’ όνειρο κείθ’ από καθ’ ελπίδα!

 

Εδώ ας τραφώ. Ανάγκη όμως να πω έπεα πτερόεντα

Ομοίως προς την γηραιάς Αλβιώνος τη φωνή και τον ρυθμό

Ως νομπελοσκόπος

Ως ευρωσκεπτικιστής. Βαθέως τρέφεται το νόημα ο ποιητής

 

Αλλά ο Ιωσήφ Χατζίδης (ή Χατζίογλου ή Χατζιγιάν ή και Χατζίεφ)

Που  τυχαία  περνά 

Και  δήθεν κοιτώντας μακριά δείχνει και ρωτά

«Ποιος τα ’χει κάνει όλα αυτά;» κι απαντά «ο τεός» ευθύς -τί θέλει να πει ο ποιητής;

Δεν την εθέλει την Αλβιωνική  -μου εξηγεί σπάζοντας τον ρυθμικό μονόλογό του

Μιλάει όμως γλώσσες όσες και οι παραλλαγές του επωνύμου του -και τί μ’ αυτό;

Στην Ελλάδα ζούμε

Τόσα χρόνια δηλώνει «Πόντιος» μα γρι ποντιακά, έμαθε από ανάγκη Ελληνικά

Λέει το «θεός» «τεός», το «δέμα» «τέμα»

Και όπως μου εξηγεί αγαπά όλο τον κόσμο μα σκέφτεται a la bandiera rossa

κι επιθυμεί να κεράσει vodka κατ’ οίκον, για τη γνωριμία μας -και πάλι όμως, τί  μ’ αυτό;

Το πλήθος κραύγαζε στους πλάνους -και με το δίκιο του, αλλά και τί μ’ αυτό;

Ποια γλώσσα να μιλήσω; 

(Εντός των τειχών, μέρες ενός ανίερου Μαρτίου)

(Από την ανέκδοτη συλλογή «Εδώδιμα και Αποικιακά»)