Τρία ποιήματα ταξιδεύουν 

με την Ολυμπιάδα και τη Θεσσαλονίκη

 

 

 

  

 

2022

 

 

Οι λέξεις μου που έγιναν δικές σας

 

Οι λέξεις μου όμοιες σχεδίες

στην πλώρη τους σκαλιστή η νίκη-ελπίδα

γίνονται πίδακες κι αντλίες

στην πρύμνη σπέρνοντας χλωρίδα

 

Οι λέξεις μου

άγριες μεταφράσεις

χρόνο και τόπο θέλουν να γυρίσουν τώρα 

με νέο νόημα στις φράσεις

 

Οι λέξεις μου που έγιναν δικές σας

ριπές που αντηχούν στους τοίχους  

νέφη πολύχρωμα, στάζουν εντός μου

συνέρχονται, με φωνές μυρίων προγόνων

την ηχώ φέρνοντας της παρουσίας τους

 

Οι λέξεις μου, ώριμα σταφύλια

στου Αυγούστου γέρνουνε τις πλάτες

στάζοντας νέκταρ σε ερωτευμένα χείλια

μαζί τους φέρνοντας διαβάτες 

 

Οι λέξεις μου ιδεόπλαστες πολιτείες

ανέρχονται από της ψυχής τις κόγχες

φρέατα μοιάζοντας, με πηγών αντλίες

που βγήκανε απ' των θεών τις λόγχες

 

Οι λέξεις μου σπέρματα ανθρώπων

στη γαλήνη διάττοντες

εικόνες σύμπαντα

δοξολογούν

την κοινή μοίρα για το παρόν και το μέλλον μας

 

Οι λέξεις μου

φθόγγοι, λαριγγισμοί, τριγύρω

πίσω αφήσαν το παλιό τους πρόσωπο

κι έγιναν τώρα νέα άσματα για σας

άρωμα

μύρο

 

Οι λέξεις μου αόρατες κατοικίες

μέσα τους

ενοικούν αστραπόβροντα· 

σαν φωτιές

των ψυχών μες τα βλέμματα

 

Οι λέξεις μου εικονόγραπτες πανοπλίες

σε αγώνα σάς καλούνε να μπείτε

με δίχως θύτες και θύματα

προσκαλούν τη ζωή να χαρείτε

 

Οι λέξεις μου μοιάζουν ορυχεία·

μέσα τους

σκάβουν, άλλοι για να βρουν χρυσάφι

κι άλλοι κάτω να πέσουν τις αφήνουνε

χώμα να γίνουν, σε άγονο χωράφι

 

Οι λέξεις μου φεύγουνε, καράβια

που οργώνοντας ωκεανούς ονείρων

εδώ γυρνάνε πάλι, 

στα μουράγια, φέροντας λυγμούς δακρύων

 

Οι λέξεις μου

ανέρχονται από ακαταμέτρητα βάθη

και υψώνονται κατακορύφως βέλη·

να μας καρφώσουν θέλουνε σε χίμαιρες 

ή να πληρώσουν της ζωής μας τα εφήμερα τέλη; 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ίχνη

                                                                                           στον Γαραντούδη, ποιητική αδεία

 

 

Εμείς

Του εξήντα οι εκδρομείς

Ψάχναμε ακόμα την αρχαία Αρέθουσα

Τον Ευριπίδη, τον ποιητή, για να τιμήσουμε

Μα δε βρήκαμε πάλι τίποτε 

έξω στους δρόμους, στις παραλίες με τα αποτσίγαρα στην άμμο

και στα στρατόπεδα εκπαίδευσης 

Μόνον αδέσποτα σκυλιά τριγύρω από τις λίμνες

στα χωριά και σε παραλίες σκουπιδοτόπων γύρω στις ανοιχτές θάλασσες

Να μας θυμίζουν τη σκουριά των αρχαίων προγόνων

Που αλώβητη μόνον αυτή

Και κάποια άλλα επιφανή δαγκώματα

Πέρασαν και στα δικά μας χρόνια

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Πορτρέτο

 

 

Τώρα τελευταία

Κάνει αναπαραστάσεις με υλικό που φιλοτέχνησε η θάλασσα

Χωρίς χρώματα χρωστήρων

Να μη χαλούν απ᾿ τις βροχές. Να μείνουν.

«Κατέλειπεν» θα λένε· ίσως και «εποίησεν»

Μεγάλη δόξα...

 

Χωρίς ίχνος αιχμής

Στρογγυλεμένες πέτρες· από τον γεωλογικό παράδεισο των αρχαίων Σταγίρων

Βαμμένα από υπόγεια ηφαίστεια βότσαλα που μοιάζουν και διαφέρουν· 

Όσο κι αν θέλεις να τα βλέπεις ίδια. Έργο της θάλασσας·

Βγαίνουν στην ακροθαλασσιά εμπρός στα υγρά μάτια των ανθρώπων

Πότε με τον αχό του υψωμένου κύματος

Πότε με την αλμύρα του που τρυφερά τα γλύφει

 

Χθες και προχθές κι αντιπροχθές

Τις έβλεπε μες το ηλιοβασίλεμα να λάμπουν

Μόνος, και παρά θίν’ αλός, καθώς τις διάλεγε για να τις βάλει σ’ ένα κάδρο…

 

Την ώρα που γράφονταν αυτοί οι στίχοι 

Ήταν αηδόνι το πουλί της συντροφιάς στο δέντρο, ω  μοίρα

Δεν ήτανε καναρίνι σε αστικό ιστό παγιδευμένο

Τόσο ήτανε γλυκό, ω μούσα, και πιστό μες το κελάηδισμά του πρωινές ώρες! 

 

Τί κι αν ποιήματα δεν έγραφεν παλιά

Τώρα θα γράφει!

Κι ας λένε τόσα για την αντιποιητική εποχή μας…